Sprookjes bestaan nog
Voorstelling: Assepoes (Heleen Verburg) door Teneeter. Gezien: 21-11-1997, Badhuis Nijmegen. Tournee t/m 25-1-1998. Inl: 024-3600588.
Nijmegen – Sprookjes en jeugdtheater. De combinatie ligt voor de
hand en past in het vooroordeel over theater voor de kleintjes. Óf
lief, zoetsappig en commercieel, zoals bij Disney, óf educatief
verantwoord en moeilijk te verteren. Teneeter, het oudste
jeugdtheatergezelschap van Nederland, wordt een beetje bij die laatste
categorie gerekend. Een vooroordeel natuurlijk: Teneeters Assepoes is
prachtige, wilde en moderne voorstelling. Mét boodschap, maar lekker
tegendraads.
De verrassing komt al in de eerste minuut. Voor het eerst zien we
Assepoes met haar vader. Natuurlijk, denk je dan. Waar stiefmoeders en
stiefzussen zijn, moet ook nog ergens een echte vader zijn. Pa is
bitter en in de rouw omdat ma drie jaar geleden is overleden. Assepoes
zorgt er zelf voor dat hij hertrouwt. Een moderne meid, zo speelt de
prachtige Heike Wisse haar. Hoezo verdriet? Life goes on, zegt deze
puber, terwijl ze weigert zelf te huilen. Het is tragisch en mooi. Dat
hakt er gelijk in.
Schrijfster Heleen Verburg zet met dat begin zwaar in, en dat is
goed. Het geeft de voorstelling een gevoelige basis. In de rest van het
uur kan ze dan stevig de slapstick in duiken. En hoe. Die twee
stiefzussen zijn zo fantastisch fout, dat zie je maar zelden. En dan de
kwaaie stiefmoeder annex goede Petemoei. Een prachtige dubbelrol van de
Surinaamse Maureen Tauwnaar. Aards, zonder kapsones en recht voor zijn
raap. Zo’n Petemoei willen we allemaal wel.
Deze moderne Assepoes is een verhaal over dromen. Dromen zijn er
niet om verdriet te sussen, dromen zijn er om werkelijkheid te worden.
Assepoes is niet het stille teruggetrokken meisje, in en in goed, dat
door een wonder toch haar prins op het witte paard krijgt. Nee, deze
kordate meid gaat ervoor. Die prins zal wel moeten. Die twee krengen
van stiefzussen worden niet vergeven, en terecht. Ze mogen blij zijn
dat Assepoes ze nog laat leven. En pa? Die slapjanus is voorgoed
verdwenen. Daar zeuren we niet over. Zoals dat hoort in sprookjes.
