Romeo en Julia als bronstige tragikomedie – Nationale Toneel


Den Haag (GPD)_Marwan Kenzari. Onthoud die naam. Onthoud die man ook: licht getint, prachtige, donkere ogen, lang, op het slungelige af, en met een motoriek die hem een treffende kruising maakt tussen Jacob Derwig en Hans Kesting. Als hij op het toneel verschijnt, gebeurt er iets. Geen wonder dat Ivo van Hove hem strikte voor een vaste baan bij Nederlands topgezelschap Toneelgroep Amsterdam. Nu is hij alvast te bezichtigen en te beluisteren als Romeo in Romeo en Julia van het Nationale Toneel. En dat is helemaal geen straf.

Regisseur Johan Doesburg heeft de weg teruggevonden naar de lach. Deze Romeo en Julia is opvallend komisch en dat komt mede door de opmerkelijke vertaling van Frank Albers. Die gaat vrij om met taal, en in plaats van zo letterlijk mogelijk te blijven, vertaalt hij vooral de betekenis van Shakespeare’s woorden. Dat geeft hem de vrijheid om net als de grote Britse toneelschrijver historische correctheid in te ruilen voor actualiteit en emotionele zeggingskracht.

Doesburg zet de spelers aan tot jeugdig spel en bronstige lol. Daarmee komt hij dichtbij de ironie, die Shakespeare zo goed maakt en waar Nederlandse theatermakers vaak niet mee uit de voeten kunnen: respectvolle zelfspot is immers lastiger dan vette gein. Het Nationale Toneel blijft aan de goede kant van die scheidslijn, en dankt dat aan de grote inzet van de spelers. Zelden zoveel aanstekelijk spelplezier gezien bij dit Haagse gezelschap.

Het verhaal van Romeo en Julia, twee jonge en doodsdriftige geliefden uit rivaliserende families, is in de toch nog drie uur die het stuk duurt goed bij te houden. Puberale hoogmoed en rondgierende hormonen vullen het deel voor de pauze, waarmee het Partyflock-publiek, waarop deze productie zich nadrukkelijk ook richt, zeker bij de les gaat worden gehouden.

Het is natuurlijk al een hele prestatie om ’s lands grootste jongerenwebsite in één zin te laten noemen met een vierhonderd jaar oud stuk. Er schuilt ook een gevaar in: deze publieksvriendelijke voorstelling heeft hijgerige, behaagzieke trekjes en dus ligt oppervlakkigheid op de loer. Maar voor een keer vinden we dat niet erg. Han Kerckhoffs doet als familievader een lekkere Toni Soprano, Mirjam Stolwijk gaat helemaal los als Julia’s voedster en Pieter van der Sman is ‘gothic’ genoeg als een in vreemde drankjes handelende priester.

En natuurlijk is daar Julia. Sophie van Winden slaagt erin om te overtuigen als een jong wicht van dertien, terwijl ze zelf zo’n beetje het dubbel aantal jaren telt. Dat ze dat doet met behoud van uitstraling en zonder kinderachtig te worden, is best een groot compliment waard. En met zo’n Romeo tegenover haar kan uw avond dus niet meer stuk.

Romeo en Julia door Het Nationale  Toneel. Gezien: première op 6 maart in Den Haag. Tournee t/m 13 juni 2009. Inlichtingen: www.nationaletoneel.nl

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.