Paul Koek toont talent in Leiden (Haar Leven haar Doden – Veenfabriek)


Leiden _ De V&D in Leiden is zonder meer de ranzigste V&D van het land. Maar de V&D in leiden heeft ook de mooiste La Place van het land. Waarschijnlijk juist omdat het de ranzigste V&D van het land is. Je verwacht in deze V&D ook het Oostblokkerigste personeel van het land, maar dat valt dan weer mee. Dat komt door de tekst die in de artiesteningang van deze V&D hangt: wij begroeten klanten met een glimlach. Daar begint de dag weer goed mee.

In zo’n pand dat nooit verloren mag gaan vanwege de historisch onverantwoorde jaren zeventig verknalling van het jaren vijftig karakter, wordt je van die kelders voor het personeel een beetje vrolijk. Dit is beter dan de plakbandjes van Rietveld op Victory Boogie Woogie. Tussen de foeilelijke verlaagde plafonnetjes zijn hele stukken van het winkelpand afgeschot op de knullige manier die hoort bij een bedrijf dat geen geld besteedt aan zijn huisvesting. Wie door een branddeur gaat komt opeens terecht in een dertigerjaren-trappenhuis, dat van iets naar nergens lijkt te gaan. Harry Potter kon zich geen beter gebouw wensen. Loactiescouts: je hoeft niet naar het voormalige Oostblok voor een ranzig warenhuis. We hebben het hier, en dankzij Paul Koeks Hollandia Veenfabriek hebben we dat allemaal mogen ontdekken.

Paul Koek, de Bram Vermeulen van Neerlands theatertrots Hollandia, dat hij samen met Johan Simons  (Freek de Jonge in deze analogie met Neerlands Hoop) oprichtte en ten grave droeg, toont zijn onweerstaanbare talent in een bewerking van Martin Crimps ‘Attempts on her Life’. Dit stuk over een vrouw die ten onder gaat aan de consumptiemaatschappij, maar niet dan nadat zij heel wat consumenten in haar val heeft meegenomen, speelt op de best denkbare plek: een warenhuis, het mekka van de consumptiemaatschappij (voor de komst van internet).

We dwalen van parfumerie, naar speelgoed, naar gadgets en keukenspullen en ondertussen krijgen we het verhaal te horen. Gebracht op een vederlichte toon, die de soms wat al te serieuze tekst van Martin Crimp prettig relativeert.

Prachtige muziek, heerlijk verbijsterde V&D-klanten, lief personeel, en een deuntje dat je mee naar huis neemt. Martin Crimp was erbij, deze late middag in het Theaterfestival TF 1, en volgens mij was hij op een prettige manier verbijsterd. Zoals wij allemaal. Bij het verlaten van het pand bedankten sommige toeschouwers de beveiligers bij de uitgang. ‘Was dit de laatste?’ vroeg een toeschouwer. ‘Ja’, zei de jonge bewaker. ‘Maar over een half jaar doen we dit vast weer.’

Houd de Leidse uitgaansagenda dus in de gaten. Dit is uniek. Het moet herhaald worden.

Filmpje

www.veenfabriek.nl

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.