Ergens staat er nu een iglo leeg – Theater Stap


Ergens schiet er een hartje vol

Zo moet Samuel Beckett het ooit gedroomd hebben. De grondlegger van het theater-absurdisme, die met stukken als Wachten op Godot bewees dat een verhaal nergens over hoeft te gaan om toch alles te zeggen, zou zich een rolberoerte hebben gelachen en gehuild om de nieuwste voorstelling van Theater Stap. Dit Turnhoutse gezelschap blaast met 'Ergens staat er nu een iglo leeg' deze doodgewaande kunststroming nieuw leven in. En hoe. Dit weekend veroverden de zeven spelers van Theater Stap vele Utrechtse harten op Festival a/d Werf.

Zes negertjes, de hangbuikjes vet ingesmeerd met bruine schmink en voorzien van prachtige kroespruik en rieten rokje, komen terecht in een soort opvanghuis. Dat is echter niet het ergste: er is namelijk ook een eskimo bij. Tolerant als ze zijn doen ze hun best om zonder al te veel gedoe de vreemdeling een plaats te geven. Maar de vreemdeling is een beetje raar. Ze reageert vreemd als ze in de lege koelkast een lekkernij vinden. Iedereen smult van zijn Raket-ijsje, maar de Eskimo is na twee likjes bevroren. De Eskimo verdwijnt, en laat de negertjes over aan hun gefilosofeer over de zin van het leven. Maar dan komt de eskimo terug…

Veel langer dan een uurtje duurt 'Ergens staat er nu een iglo leeg' niet. Maar binnen dat uur heb je gekeken naar een secuur uitgevoerde choreografie en een intigrerend spel van aantrekken en afstoten, veelbetekende blikken en vooral heel veel humor, terwijl er onderhuids een grote tragiek broeit. En die tragiek schuilt niet alleen in het stuk zelf, waarin duidelijk wordt dat de zeven dolende zielen op een bizarre manier opgesloten zitten in een soort centrum voor ontheemden, dat geregeerd wordt door een kille schoolbel en waarin iedere afwijking van het normale moet worden verdoezeld. De tragiek en dan vooral de vraag of het nu wel netjes is om zo hard te lachen, zit hem vooral ook in de samenstelling van de spelersgroep. Theater Stap maakt tenslotte theater met mentaal gehandicapten. Mensen die vanwege het Syndroom van Down of andere afwijkingen niet 'normaal' kunnen functioneren. Mensen die we het liefst opgeborgen zien en die we vooral daarom heel zielig vinden.

Theater Stap is er omdat er gelukkig mensen zijn die verder kijken. Het gezelschap, dat al 20 jaar bestaat, vroeg voor dit project twee jonge regisseurs: Jetse Batelaan en Lotte van den Berg, en zij maakten met heel veel geduld iets dat alle eer doet aan de beperkte mogelijkheden van hun spelersgroep. En zo is er iets heel moois opgebloeid, dat ontroert en vermaakt en dat je een warm gevoel geeft. Zelden heb ik ook een spelersgroep gezien die met meer terechte trots na afloop het applaus in ontvangst nam.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.