Adel Blank – Trust


Doodleuke klucht op boerenerf


Voorstelling: Adel Blank van Alex van Warmerdam. Co-productie van De
Trust en De Mexicaanse Hond. Regie: Alex van Warmerdam. Gezien: 14-4,
Amsterdam. Tournee t/m 2-10.

5ster

Door Wijbrand Schaap

Amsterdam – Walter laat het zich aanleunen. Hij heeft zijn eigen
stoel en krijgt op tijd te eten. Hij mag schaamteloos zijn huisgenoten
likken. Alleen zijn boodschap moet hij buiten doen. Dan laat hij zijn
broek zakken en wordt zijn bibs voor hem afgeveegd. Walter (Peter Blok)
is namelijk een hond. De enorm overtuigende hond van het huishouden dat
centraal staat in Adel Blank, de nieuwste voorstelling van Alex van
Warmerdam.

Het verhaal van Adel Blank beschrijven, is eigenlijk niet leuk. Je
zou veel van de grappen weggeven en om die grappen gaat het
uiteindelijk. Het draait allemaal om de aangekondigde dood van het
titelpersonage, gespeeld door Sylvia Poorta. Zij voert een
terreurbewind over een huishouding die bol staat van gekonkel. Iedereen
blijkt op de één of andere manier familie van elkaar en niemand is wat
die in eerste instantie lijkt. Dat geldt ook voor Walter, de hond.

Van Warmerdams eigen gezelschap, De Mexicaaanse Hond, brengt Adel
Blank in co-productie met Toneelgroep De Trust. Het is een opvallende
combinatie. De Mexicaanse Hond blinkt uit in absurde familiekluchten,
terwijl De Trust toch meer een naam heeft hoog te houden met pijnlijke
en vaak politiek geladen voorstellingen. Adel Blank laat echter zien
dat de twee gezelschappen elkaar naadloos kunnen aanvullen. De acteurs
van De Trust zijn goed thuis in het absurdisme en kunnen gemakkelijk
diepgang brengen in de tamelijk oppervlakkige klucht die Adel Blank
eigenlijk is. Mede daardoor wordt het een voorstelling die méér dan de
moeite waard is.

Jacob Derwig en Jaap Spijkers maken er een prachtige vertoning van,
maar topper is – alweer – Halina Reijn. Wat is die meid góéd. Zouden
haar eerste glansrollen in Hamlet en Shopping & Fucking nog leuke
toevalstreffers kunnen zijn, nu laat ze definitief zien dat ze dé
nieuwe ster van het Nederlandse toneel is. Koud van de toneelschool en
dan zo spelen. Zelfs als ze alleen maar te horen is, omdat de scene
zich buiten het toneel afspeelt, is het al leuk. En dan: als ze opkomt.
Die naïeve toon in combinatie met haar boerenslimme blik maakt het
helemaal af. Gewoon gaan kijken dus.

Blij mee? Doe me een donatie!
Become a patron at Patreon!

Wil je hulp bij het schrijven, of gewoon een keer advies over je project? Stuur me een mailtje.